Selamlar,
İki ay kadar önce Yaskawa Türkiye'ye (YTR) gelen bir mailde, Yaskawa Avrupa'nın (YEU) Nürnberg'de düzenenlenen SPS fuarında gösterimini yapacağı bir demo/proof of concept makinasının mühendisliği için zaman planlaması yapıp yapamayacağımız soruluyordu. Destekleme kararı aldık. YTR adına, makinaya mühendislik desteği vermek üzere, dört hafta önce Frankfurt'a yola çıktım..
19.10.2014 Pazar günü İstanbul-Frankfurt uçağıyla, Frankfurt'a ulaştım. Almanya'da trenyolu emekçilerinin grevi olduğu için havaalanından otelime taksi ile ulaştım ve giriş yaptım.
Bu hafta İspanya, Almanya ve Türkiye'den toplam 3 mühendisin katıldığı bir proje başlangıcı(kick-off) yaptık ve Slovenya'da imalatı sürmekte olan makina hakkında bilgi aldık. Makinanın tüm mekanik aksamının, yazılımının ve ekran tasarımının tamamlanarak Nürnberg'e sevkiyatının yapılması için aşağı yukarı 1 ayımız var. Demo fotoğraflarını ve detaylarını SPS'te makinayı gösterdikten sonra paylaşmayı düşünüyorum...
Derken, bunca kargaşanın arasında, göğsüme hiç çıkmayacak bir yumruk sıkıştıran, boğazımı düğümleyen acı bir haber aldım. "Eniştem komada" dedi kuzenim... "Acil gelmen lazım.".
Ayın 24'ü. Öğle arasında, arkadaşlarla kahve içiyoruz. Saat 1 civarı... Aceleyle resepsiyona gidip, Frankfurt'tan İstanbul'a giden ilk uçağa, Akşam 6:40 uçağına bilet alıyorum... 5 dakika daha duramam orada, hemen taksi çağırıyorum, otele gidip bavulumu toplayıp çıkış yapıyorum.
2:40 gibi havaalanındayım. Türkiye'de herkesi arıyorum, ulaşabildiklerim ağlamaklı.. "Sağ baban" diyorlar, "sağ ama gelmen lazım durumu kötü, yoğun bakımda".
Anlıyorum ama elimden birşey gelmiyor. Genel müdürüm arıyor, abim... Havaalanında olduğumu öğrenince şaşırmış gibi davranıyor. "Tamam hadi iyileşir inşallah, pazartesi görüşürüz" diyerek kapatıyor telefonu. İki arkadaşımla whatsapp'ta mesajlaşıyorum. Havaalanında beni karşılayacaklar ve eve gidip eşimi de aldıktan sonra beni memlekete götürecekler arabayla. Fatih Boz ve Halil Fındık. Sağolsunlar tüm işlemlerde yanımdaydılar...
Proje için akan zamanla, bu zaman farklı sanki. İlkinde su gibi geçip giden zaman, uçağı beklerken akmaktan vaz geçiyor...
Hasılı, Türkiye'ye indikten sonra, dayanamayıp telefonu açıyorum ve facebook'a bakıyorum. "Bir haber var mı??"
Babacığımın gülen yüzünü görüyorum. Kalbime saplanan iğne büyüyor... büyüyor...
Mekan'ın cennet olsun güzel babam.
(Devamı -> 2/4)
İki ay kadar önce Yaskawa Türkiye'ye (YTR) gelen bir mailde, Yaskawa Avrupa'nın (YEU) Nürnberg'de düzenenlenen SPS fuarında gösterimini yapacağı bir demo/proof of concept makinasının mühendisliği için zaman planlaması yapıp yapamayacağımız soruluyordu. Destekleme kararı aldık. YTR adına, makinaya mühendislik desteği vermek üzere, dört hafta önce Frankfurt'a yola çıktım..
19.10.2014 Pazar günü İstanbul-Frankfurt uçağıyla, Frankfurt'a ulaştım. Almanya'da trenyolu emekçilerinin grevi olduğu için havaalanından otelime taksi ile ulaştım ve giriş yaptım.
Bu hafta İspanya, Almanya ve Türkiye'den toplam 3 mühendisin katıldığı bir proje başlangıcı(kick-off) yaptık ve Slovenya'da imalatı sürmekte olan makina hakkında bilgi aldık. Makinanın tüm mekanik aksamının, yazılımının ve ekran tasarımının tamamlanarak Nürnberg'e sevkiyatının yapılması için aşağı yukarı 1 ayımız var. Demo fotoğraflarını ve detaylarını SPS'te makinayı gösterdikten sonra paylaşmayı düşünüyorum...
Derken, bunca kargaşanın arasında, göğsüme hiç çıkmayacak bir yumruk sıkıştıran, boğazımı düğümleyen acı bir haber aldım. "Eniştem komada" dedi kuzenim... "Acil gelmen lazım.".
Ayın 24'ü. Öğle arasında, arkadaşlarla kahve içiyoruz. Saat 1 civarı... Aceleyle resepsiyona gidip, Frankfurt'tan İstanbul'a giden ilk uçağa, Akşam 6:40 uçağına bilet alıyorum... 5 dakika daha duramam orada, hemen taksi çağırıyorum, otele gidip bavulumu toplayıp çıkış yapıyorum.
2:40 gibi havaalanındayım. Türkiye'de herkesi arıyorum, ulaşabildiklerim ağlamaklı.. "Sağ baban" diyorlar, "sağ ama gelmen lazım durumu kötü, yoğun bakımda".
Anlıyorum ama elimden birşey gelmiyor. Genel müdürüm arıyor, abim... Havaalanında olduğumu öğrenince şaşırmış gibi davranıyor. "Tamam hadi iyileşir inşallah, pazartesi görüşürüz" diyerek kapatıyor telefonu. İki arkadaşımla whatsapp'ta mesajlaşıyorum. Havaalanında beni karşılayacaklar ve eve gidip eşimi de aldıktan sonra beni memlekete götürecekler arabayla. Fatih Boz ve Halil Fındık. Sağolsunlar tüm işlemlerde yanımdaydılar...
Proje için akan zamanla, bu zaman farklı sanki. İlkinde su gibi geçip giden zaman, uçağı beklerken akmaktan vaz geçiyor...
Hasılı, Türkiye'ye indikten sonra, dayanamayıp telefonu açıyorum ve facebook'a bakıyorum. "Bir haber var mı??"
Babacığımın gülen yüzünü görüyorum. Kalbime saplanan iğne büyüyor... büyüyor...
 |
| Henüz uçağın içerisindeyken gördüğüm fotoğraf... Canım babam. |
(Devamı -> 2/4)
